سلام به همه ی عزیزان:
امیدوارم همگی سالم و سلامت باشید.
همانطوری که خودتان متوجه شدید مطالب وبلاگ ( اشعار )
قابل خواندن برای عموم نیست.
قرار بر این نبود اما خلاف میل باطنی ام...به این نتیجه رسیدم که
فضای اینترنت برای گذاشتن اشعار فضای مناسبی نیست
( از جهاتی ).
اما قصد به بستن وبلاگ نداشتم و ندارم و قرار بر این شد که از این
پس مطالب را برای ان دسته از عزیزان که همواره در طول این مدت
مشوق..حامی و پشتیبان من و البته منتقد بر اشعارم بودند..در
وبلاگ قرار دهم.
که بزودی تک تک این عزیزان را در جریان خواهم گذاشت.
دوستدار همیشگی شما
صدف کیهانی
دلم گرفته...
دلم خیلی گرفته از دنیا..رسمش...ادماش.
بیقرارم...
صداشو میشنوم که میخواد ارومم کنه...احساسش میکنم.بیشتر از
هر زمانی.
خاطرات...ادما....رفتن.میرن.
تویی و یه نگاه خالی...
این روزا فقط دوست دارم بیام اینجا.جایی که همیشه براش حرف دارم.
این وبلاگ حرفامو میشنوه.
درد کهنه صدا میزنه...اما چی داره برای گفتن؟...نه حتی اونم دیگه ساکته.
دلم گرفته...
دلگیرم..از خودم.
تو هم از من دلگیری...
سکوت کردم.شکستم.دلگیر شدم.دلگیر شدی...
سکوت میکنم.با خودم لج کردم؟...
اشک...چه شفاف...اما لیاقت میخواد.
اشک ها حلقه می بندن...اما حبس میشن.اجازه ی جاری شدن ندارن.
زمزمه میکنی...
کاش
کاش
لعنت به کاش هامون.امروز هم میشه کاش فردامون.
زمان میگذره...
میگن گذشت زمان درستش میکنه.
ما هم داریم میگذریم.از هم...زودتر از زمان.
توی این مدت داشتم روی یه شعر کار میکردم به مناسبت تولد یه دوست
که جاش خالیه.
چهارشنبه میذارمش توی وبلاگ.
به قول احسان: اتفاق افتاد...منم نفهمیدم چطور یه همچین ادمی شدم!
سبب رنجش...چه زمینیش و چه...
شاید بخشیده بشم...هنوز قلب های صاف باقی موندن.
محتاجم به...
ارامش
خدای من
... صدف کیهانی ...